A Steady Bow

Chapters Read: Genesis 45:1 – 50:26

“Joseph is a fruitful vine, a fruitful vine near a spring, whose branches climb over a wall. With bitterness archers attacked him; they shot at him with hostility. But his bow remained steady, his strong arms stayed limber, because of the hand of the Mighty One of Jacob, because of the Shepherd, the Rock of Israel, because of your father’s God, who helps you, because of the Almighty, who blesses you with blessings of the skies above, blessings of the deep springs below, blessings of the breast nd womb.” ~ Genesis 49:22-25

Joseph’s life is a story of God’s faithfulness and sovereignty. He did not make a mistake when Joseph’s brothers betrayed him out of jealousy, when he was put to prison, or when He allowed Joseph and his brothers to cross paths again. All of those things were orchestrated by His hand, so He could let His people know who He really is, and to draw them closer to Himself.

I loved the line in Gen. 49:24 that said it was God’s hand that held Joseph’s so that his hold on his bow would remain steady, because like Joseph, we really can’t do anything on our own. Without the Lord’s strong arm to strengthen us, our arms would easily waver after just a few failed shots. And without His guiding hand, it would be impossible not to aim for the wrong targets.

It’s not easy to admit that we are helpless, and that we don’t have full control over our lives. But that is the truth. We can never stand steady without Him. And any attempt of proving otherwise would be futile and would only hurt us.

It’s okay to admit you’re not strong enough, because only then will you become stronger.

Don’t settle for a shaky bow. You need God. Let Him steady you.

Saktong Buhay: Sa De-Kalidad na Edukasyon Pinanday

These words were written for Dr. A. Albert Elementary School’s Recognition Day this March 23, 2015. To God be the glory.

(Language: Filipino)

~~~

TEMA: SAKTONG BUHAY: SA DE-KALIDAD NA EDUKASYON PINANDAY 

Sa mahal na punong-guro ng Dr. A. Albert Elementary School, Mr. Randy R. Emen, mga butihing guro, magulang, panauhin, at higit sa lahat, sa ating mga natatanging mag-aaral, magandang hapon.

Ako po’y lubos na nagagalak na ako’y inyong inimbitahan sa napakahalagang araw na ito, upang maghayag ng isang munting mensahe patungkol sa kahalagahan ng de-kalidad na edukasyon sa pagpanday ng ating kinabukasan. Marahil karamihan sa atin ay pamilyar na sa konsepto ng pagpapanday, gawa ng mga palabas sa telibisyon at pelikula na ating nakita, maging sa mga libro na atin nang nabasa. Ako, kapag nabanggit ang salitang “pagpapanday,” ang unang larawang sumasagi sa isip ko ay isang bagong-gawang espada, na handa nang sumabak sa digmaan. Kung ihahalintuad ito sa buhay ng isang mag-aaral, ang buong proseso ng pagpapanday ay ang kanyang edukasyon, habang ang espada naman, na syang produkto ng prosesong ito, ay ang kanyang kinabukasan.

Sa hapong ito, nais kong ibahagi ang tatlong mahahalagang proseso o hakbang sa pagpapanday, at kung paano natin ito maihahalintulad sa edukasyon.

Ang unang hakbang ay tinatawag na FORGING, kung saan ang bakal na pinalambot sa apoy ay hinuhubog sa hugis na nais ng panday, gamit ang hammer o pamukpok. Ang makapal at maikling bakal ay maaring panipisin at pahabain, ang  baluktot ay maaaring ituwid, at ang kabaligtaran nito.

Tulad ng martilyo na siyang nagbibigay-hugis sa metal, bilang mga mag-aaral, ang mga taong nakapaligid satin ang siyang humuhubog sa ating kaalaman.

Ang una at ang pinakamahalaga sa lahat, ay ang ating mga magulang, sapagkat sabi nga nila, ang karunungan ay nagsisimula sa tahanan. Ang ating mga magulang ang nagturo sa atin ng unang salitang ating binigkas, unang kulay na ating nakita, unang lasang ating natikman, at unang letra na ating sinulat. Sa ating mga tahanan din unang nahuhubog ang ating pag-uugali, prinsipyo, at pananampalataya.

Ako po ay mapalad sa aking mga magulang sapagkat sa aking murang edad ay ibinahagi na nila sa akin ang kahalagahan ng edukasyon. Lagi nilang sinasabi sa akin noon sa tuwing nawawalan ako ng pag-asa na “sa sipag at tiyaga lamang makakamtan ang magandang kinabukasan.” Kaya naman sila ang aking naging inspirasyon upang magkaroon ng tamang disiplina sa pag-aaral at huwag huminto sa pagtuklas.

Sa mga magulang na naririto ngayon, naniniwala ako na kung hindi dahil sa inyo, hindi sana nakaupo sa tabi natin ngayon ang mga kabataang ito, habang hinhintay na isabit sa kanila ang kanilang mga medalya. Bilang isang ring anak, taos-puso po ang pagbati ko sa inyo, at nawa’y hindi kayo manawa sa paggabay at pagsuporta sa kinabukasan nga inyong mga kabataang ito, hanggang sa sila’y tumanda.

Sunod sa ating mga magulang, napakalaki ng papel na ginagampanan ng ating mga guro sa paghubog ng ating karunungan. Malaking bahagi ng ating mga kaalaman sa araw na ito ay bunga ng walang patid na pag-aaral, pagsaliksik, at pagpupuyat ng ating mga guro. Sabi nga nila, “it takes a big heart to shape little minds.”

Aminin natin na hindi sa lahat ng pagkakataon ay kanais-nais tayong mga estudyante. Kahit ako noon, madalas ding pinapatawag ang magulang ko dahil sa kakulitan ko at kadaldalan. Sa kabila ng mga ito, hindi nagsasawa ang ating mga guro na tayo ay turuan at pagpasensyahan.

Ilan sa aking mga naging guro ay nandito parin at nakikinig sakin ngayon. Hindi ko po alam kung naaalala pa ninyo ako, ngunit nais ko pong magpasalamat sa inyo, dahil ang mga tinuro ninyo sa akin ang syang naging pundasyon ng lahat ng aking nalalaman at nakamit hanggang sa araw na ito. Lubos ko pong ipinagmamalaki na ako ay produkto ng paaralang ito, sapagkat sa aking pagtanda, lalo ko pong nakita na iba talaga ang kaledad ng isang Batang Albert. May ibubuga. World class.

Ikatlo, kahit hindi natin namamalayan, tayo ay nahuhubog din ng ating kapwa kamag-aral. Dahil sila ang ating unang mga kaibigan, mas napapasaya at nagkakaron ng kulay ang ating buhay sa paaralan. Sila ang ating tanungan kapag may bahagi ng aralin na hindi natin naunawaan. Sila rin ang ating unang tatawagan (o sa panahon ngayon, i-cha-chat sa facebook) kapag hindi tayo nakapasok at may takdang aralin.

Sa pamamagitan ng mga gawaing pampangkat, natututo rin tayong magbahagi ng ating mga nalalaman sa bawat isa. Kadalasan, ang ating mga kamag-aral din ang ating nagiging inspirasyon upang mas maging masigasig sa pag-aaral upang mas gumaling pa.

WELDING naman ang tawag sa ikalawang proseso sa pagpapanday. Sa hakbang na ito pinagkakabit o pinagsasama ang dalawa o higit pang metal, upang mabuo at mas maging kagamit-gamit ang sandatang pinapanday.

Habang tayo ay tumatanda at tumataas ang ating antas, marami tayong bagong matututunan. Ngunit hindi ibig sabihin nito na kakalimutan na natin ‘yung mga natutunan natin noon. Gaya ng pag-wewelding, ang pag-aaral ay hindi lamang para sa pagkamit ng mga bagong kaalaman, sa halip, ito ay para sa pag-uugnay-ugnay ng lahat ng ating mga natutunan—nakuha man natin ito sa silid-aralan, sa tahanan, o base sa sarili nating karanasan.

Nais ko ring bigyan ng diin ang kahalagahan ng pagse-self-study, o ang pag-aaral kahit walang tumitingin o gumagabay. Mapalad kayo sapagkat halos lahat ng impormasyon ngayon ay madali na nating makuha gamit ang internet, at iba pang bagong teknolohiya. Noong panahon namin,nakasalalay lamang kami sa kung anong makikita sa aming mga libro. I-maximize natin ang paggamit ng makabagong teknolohiya sa pagpapalawak ng kaalaman.

Ang ikatlong at huling hakbang ay ang FINISHING, kung saan ang sandata ay hinahanda na para gamitin. Sa hakbang na ito tintiyak ng panday na ang dating hilaw na bakal ay isang ganap nang armas.

Sa buhay ng isang mag-aaral, ito ay ang panahon na siya’y malapit nang magtapos at naghahanda nang gamitin ang kanyang mga natutunan upang maging kapaki-pakinabang na miyembro ng lipunan. Para sa akin, the ultimate purpose of learning is to share what you’ve learned to the world. Ang edukasyon ay hindi lamang para sa pansarili nating pakinabang, kundi ang kabaligtaran. Tayo ay nagpapakadalubhasa upang tayo ay makapaglingkod—sa ating pamilya, sa komunidad na ating kinabibilangan, sa bayan, at kung saan man tayo dalhin ng ating mga paa.

Mahalaga ring tandaan natin na walang dalawang espada ang eksaktong magkatulad, kahit pa isa lang ang nagpanday sa mga ito. Tayong lahat ay nilikha ng Diyos na may kanya-kanyang katangian at talento. Kaya naman huwag tayong panghinaan agad ng loob kapag tayo’y nabibigo sa mga pagsubok, o akala natin ay hindi tayo napapansin. Alamin natin ang ating kalakasan, at gamitin natin ito upang magpatuloy at magtagumpay.

Bago ako magtapos, nais kong bigyan ng diin ang pinakamahalagang elemento sa buong proseso ng pagpapanday—ang apoy na siyang nagpapalambot sa metal upang ito’y maihulma sa tamang hugis.

Ang apoy na ito ay sumisimbulo sa ating sigasig at pagnanais na matuto. Kung wala ito, mawawalan ng saysay ang pagsisikap at pangaral ng ating mga magulang at guro upang tayo ay umunlad at maging kapaki-pakinabang. Aking natutunan na minsan, it’s not really about the school, it’s in your willingness to learn. At hangga’t nais pa nating matuto, may matututunan pa tayo.

Nais kong batiin ang bawat isa, sapagkat sa murang edad pa lamang ay nagpamalas na kayo ng katangi-tanging kauhawan upang matuto at tumuklas. Nawa ay baunin ninyo ito hanggang sa inyong pagtanda.

Congratulations sa inyong lahat, at maraming salamat.

 

A book with a color in the title: Red Queen

I bought this book by the lovely Victoria Aveyard impulsively from the bookstore because it has an amazing cover art, an arresting summary, and wonderful reviews from the Fantasy YA community. I am drawn to books of this kind because my main purpose for reading is to escape to another world. (Yes, it seems that I’ve been escaping a lot lately).

The Story:

Mare Barrow’s world is divided into two colors–Red and Silver–the colors of their people’s blood. Red is for the commoners with nothing special about them, like her. Silver is for the Royals, the High Borns, and those with special abilities that the Reds can only dream of having. In one twist of fate Mare discovers that though her blood is red, she can do something that they believed only Silvers can. She is a miracle, a Red and a Silver, and a threat. It doesn’t take long for her to realize that power comes with a price, and that anyone can betray anyone.

My Rating: 3 I-know-it-will-get-better stars

So… there’s a love triangle, and I like both guys but kind of hate the girl. Yes, Mare is strong and brave, but she tends to make selfish decisions. I didn’t like how he used both Cal and Maven to get what she wanted. Well both guys did their own kind of betrayal in the end so double slap for Mare there. I know that it’s because she’s only beginning to learn the game that it seemed that Mare was just playing around the whole time. But I know, I’m positive that she will grow into a great heroine in the next two books.

I loved Cal’s character, and I’m hoping that what happened to him won’t change him. I know that’s impossible though. We can only be kind and compassionate and just for so long.

Maven… despite what he did, I don’t hate him. I actually think that there’s more to him that he’s not revealing to Cal and Mare, and even his mother. I’m betting that at some point he will redeem himself.

Kilorn… I think you’re the right one for Mare.

Will see how the sequels play out.

My Favorite Quotes:

“Anyone can betray anyone.”

“Words can lie. See beyond them.”

“If you know someone’s fear, you know them.”

“He knows I’m sinking fast, a stone dropping through the river. And he wants to drown with me.”

Guilt

Chapters Read: Genesis 42:1 – 44:34

“Surely we are being punished because of our brother. We saw how distressed he was when he pleaded with us for his life, but we would not listen; and that’s why this distress has come on us.” – Genesis 42:21

Because of their guilt, Joseph’s brothers considered every misfortune and hardship as punishment for what they’ve done in the past. They thought that they’d be better off without Joseph. That finally, Jacob, their father, would love them and treat them as he treated Joseph. But it didn’t happen. What they did only drove their father further away from them, and their guilt prevented them to live peaceful lives.

But God used Joseph show his brothers that despite what they’ve done, God still wanted to bless them. Through Joseph and his God-given wisdom, their family was able to survive the famine, without paying a single silver (because Joseph returned their payments). I think this is because Joseph’s brothers acknowledged and confessed that they have committed a grave sin against their brother and their father that God allowed them the privilege of receiving forgiveness.

We are not so different from Joseph’s brothers. We are guilty of sinning against our brothers and against God from time to time. But we must never let our guilt consume us and make us turn away from God. It is during these times that we must draw nearer to Him, because He’s the only One who can set us free.